ශ්‍රී ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ක්‍රියාවලියේ තීරණාත්මක සන්ධිස්ථානයක්, හෙට (26 වැනිදා) උදාවීමට නියමිතය. මැතිවරණ කොමිසම විසින් විශේෂ ගැසට් නිවේදනයක් නිකුත් කරමින් බහුල ලෙස අපේක්ෂිත ජනාධිපතිවරණයේ දිනය නිල වශයෙන් ප්‍රකාශයට පත් කිරීමට නියමිතව ඇත. මෙම ප්‍රකාශය රටේ දේශපාලන වාතාවරණය සැලකිය යුතු ලෙස උණුසුම් කර ඇති අතර, විවිධ පක්ෂ හා අපේක්ෂකයින් දැනටමත් තම මැතිවරණ ව්‍යාපාර ආරම්භ කර ඇත.
මෙවර ජනාධිපතිවරණය සඳහා ප්‍රමුඛ පෙළේ දේශපාලනඥයින් හය දෙනෙකුට වඩා තරඟ වදින බව තහවුරු වී ඇත. මෙම කණ්ඩායමට ඇතුළත් වන්නේ:
- රනිල් වික්‍රමසිංහ – වත්මන් ජනාධිපති සහ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ නායකයා. ඔහු තම දීර්ඝ දේශපාලන අත්දැකීම් හා ජාත්‍යන්තර සබඳතා මත යළි තේරී පත්වීමට අපේක්ෂා කරයි.
- සජිත් ප්‍රේමදාස – වත්මන් විපක්ෂ නායක සහ සමගි ජන බලවේගයේ නායකයා. තරුණ ඡන්ද දායකයින් අතර ජනප්‍රිය වන ඔහු, සමාජ සුබසාධනය හා ආර්ථික ප්‍රතිසංස්කරණ පිළිබඳ තම දැක්ම ඉදිරිපත් කරයි.
- අනුර කුමාර දිසානායක – ජාතික ජන බලවේගයේ නායකයා. දූෂණයට එරෙහි සටන හා සමාජ සාධාරණත්වය ඔහුගේ ප්‍රධාන මැතිවරණ පොරොන්දු වේ.
- විජේදාස රාජපක්ෂ – ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ සභාපති. ඔහු ජාතික ආරක්ෂාව හා ආර්ථික ස්ථායීතාව ප්‍රමුඛ කොට සලකයි.
- දිලිත් ජයවීර – මහජන ජන බලවේගයේ නායකයා. ව්‍යාපාරික ප්‍රජාව තුළ ප්‍රබල පිළිගැනීමක් ඇති ඔහු, ආර්ථික වර්ධනය හා විදේශ ආයෝජන ආකර්ෂණය කර ගැනීම අරමුණු කරගෙන සිටී.
- ෆීල්ඩ් මාර්ෂල් සරත් ෆොන්සේකා – හිටපු යුද හමුදාපති සහ 2010 ජනාධිපති අපේක්ෂක. ඔහු ජාතික ආරක්ෂාව හා දේශපාලන ස්ථාවරත්වය ප්‍රමුඛ කරගත් මැතිවරණ ව්‍යාපාරයක් මෙහෙයවයි.
- ධම්මික පෙරේරා – පොදුජන පෙරමුණේ අපේක්ෂකයා ලෙස ඉදිරිපත් වීමට සූදානමින් සිටී. ප්‍රසිද්ධ ව්‍යාපාරිකයෙකු වන ඔහු තාක්ෂණය සහ ව්‍යවසායකත්වය පිළිබඳ දැක්මක් ඉදිරිපත් කරයි.
මීට අමතරව, දෙමළ දේශපාලන පක්ෂ එක්ව පොදු අපේක්ෂකයෙකු ඉදිරිපත් කිරීමේ සාකච්ඡා පවත්වමින් සිටින බව වාර්තා වේ. එමෙන්ම, සෑම ජනපතිවරණයකටම ඉදිරිපත් වන බත්තරමුල්ලේ සීලරතන හිමියන් මෙවරද නාමයෝජනා භාරදෙනු ඇති බවට විශ්වාසකටයුතු ආරංචිමාර්ග වලින් අනාවරණය වේ.
කෙසේ වෙතත්, ශ්‍රී ලංකාවේ මැතිවරණ ඉතිහාසය දෙස බැලූ විට, ඡන්ද දායකයින් සාමාන්‍යයෙන් ප්‍රධාන දේශපාලන ධාරා දෙකක් වටා රැස්වී ඇති බව පෙනේ. වත්මන් තත්ත්වය අනුව, සජිත් ප්‍රේමදාස මහතා සහ අනුර කුමාර දිසානායක මහතා ඡන්ද දායකයින් අතර වැඩි ජනප්‍රියත්වයක් උසුලන බව පෙනී යයි.
දේශපාලන විශ්ලේෂකයින් පෙන්වා දෙන්නේ, ඡන්ද පදනම කොටස් දෙකකට වඩා වැඩි ප්‍රමාණයකට බෙදී ගියහොත්, එක් අපේක්ෂකයෙකුටවත් මුළු ඡන්ද සංඛ්‍යාවෙන් 50%කට වඩා ලබා ගැනීමට නොහැකි විය හැකි බවයි. එවැනි අවස්ථාවක, ඡන්දදායකයින්ගේ දෙවන මනාපය තීරණාත්මක සාධකයක් වනු ඇත.